Dostępna literatura z historii, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, jest bardzo skąpe. Choroba została po raz pierwszy opisana w roku 640 na.C. Pierwsze teksty, napisane przez autorów, jak Aretaeus i Soranus opisywali różne formy biegunki charakteru zakaźnego.Później, do roku 1745, niektóre źródła twierdzą, że książę Karol
Edward Stuart, oferent jacobita na tron wielkiej Brytanii jako "Carlos III Anglii i Szkocji" przeszedł epizod biegunki, która poprawiła się za pomocą dieta bez mleka, i które prawdopodobnie byłyby lampy błyskowej, wrzodziejące zapalenie jelita Grubego.Nie było do 1859 roku, że choroba została nazwana jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego, po raz pierwszy za Doktora Samuela Wilkesa, który opisał przypadek pacjenta z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, tak, że wykrycie choroby było związane z jego nazwą. Artykuł, który napisał Dr Wilkesa, w rzeczywistości był list w "The Times" i " Przegląd Medycznej zawierał opis sekcji zwłok, Lekarz Wilkesa dokonała młoda kobieta, Isabella, która zmarła po tygodniu biegunka z krwią. W liście czytamy, że bez względu na to, że kobieta przeżyła epizod biegunki z jakiegoś powodu nie jest zaraźliwa, zmarł w wyniku przyjęcia trucizny, aby wywołać poronienie.